ویژگی های مؤثر محیط فیزیکی آموزش معماری برای رشد استعدادهای بالقوه دانشجویان معماری

تحقق استعدادهای بالقوه دانشجویان معماری، علاوه بر موارد عامی همچون کنجکاوی، دانش اندوزی، یادگیری وکسب حقیقت در عرصه معماری، وابسته به کسب تجربه و مهارت های حرفه ای در امر زیبائ یشناختی است. حصول موارد فوق، بستگی به چگونگی تأمین نیازهای اساسی آنان دارد. در این ارتباط صرف نظر از روابط اجتماعی مربوط به اجرای برنامه های آموزش معماری، تأثیر محیط فیزیکی آموزش معماری، به دلیل تسهیل در انجام رفتارهای مربوط به تأمین نیازهای اساسی و نیز برانگیختگی آن ها جهت ادراک، شناخت و یادگیری آنان از معانی مربوط به مصداق های مناسب معماری از اهمیت ویژ هایی برخوردار است. این مقاله اهدافی را مبنی بر شناخت نیازها و شرایط مناسب محیط فیزیکی آموزش معماری برای تأمین نیازها و قرار گرفتن دانشجویان معماری در فرآیند رشد استعدادهای بالقوه آنان دنبال می کند. لذا زیر ساخت آن بر پایه علومی چون روانشناسی محیط، روانشناسی یادگیری و علوم رفتاری و شیوه تحقیق بر مبنای توصیف و تحلیل اطلاعات از طریق استدلال منطقی است. در راستای تأمین مجموعه نیازهای فوق الذکر، ضرورت امر ایجاب می کند که اولا، عادات نادرست ناشی از روزمرگی که سبب تنزل ارتقاء معماری می شود، از ذهن دانشجویان خارج گشته، ثانیاً اسکیماهای لازم برای تعالی معماری حاصل شود. بدین منظور احکامی عملیاتی همچون استفاده از جذبه های بصری، جزئیات غنی، نیز ارزشها و مفاهیم کیفی محیطی به گونه ای بدیع و نو، اما مرتبط با الگوهای بومی و فرهنگی آنان در محیط مورد نظر می تواند از جمله موارد بارزی تلقی شود که برای طراحی مکان های آموزش معماری و رشته های نظیر آن مورد استفاده طراحان و برنامه ریزان آموزشی قرار گیرد.